Sardor akam bilan
...davomi

Bu mavzu haqda anchadan
buyon yozgim kelib yurardi,
nasib qildi, kechagi bir
suhbatdan so‘ng endi so‘z
ochmoqchiman. Kecha mobil
telefonimga qo‘ng‘iroq bo‘ldi,
javob bersam, ayol kishining
ovozi. Salom berdim.
- Va alaykum assalom. Bolam, sen
KUN.UZ’da ishlaysanmi?
Tasdiqladim.
- Menga bozordan “uchga to‘rt”
o‘lchamda do‘kon ajratishgandi.
O‘zimning yoshim oltmishdan
o‘tdi. Shu do‘konni ishlatishni
boshlaganimdan keyin bir
milliarder bola meni ishlashimni
ko‘ra olmay, sudga berib, rosa
ovora qildi.
- Sizni nega sudga beradi?
- Savdo qilishimni ko‘ra
olmaydimi yoki boshqa sabablari
bormi bilmayman. Oxiri Oliy
sudgacha bordim, u yerda
mening foydamga yakuniy
qaror chiqarib berishdi. Lekin u
bola meni yana tinch
qo‘ymaydimi deymanda...
- Qaysi ma’noda tinch
qo‘ymaydi? Do‘q qiladimi,
to‘sqinlik qiladimi? Qo‘lingizda
Oliy sudning hukmi bo‘lsa,
huquqingizni himoya qiluvchi
davlat organlari bor. Qolaversa, u
bolani milliarder deyapsiz,
sizning do‘koningiz bilan ishi
bo‘lmas-ov... Mayli, onaxon,
mendan nima xizmat?
- Shuni ustidan bitta yozib
yuborgin bolam, xarajati
mendan...
Ustimdan muzdek suv
qo‘ygandek bo‘ldi, yo‘q, yo‘q, bu
ta’rif kamlik qiladi, holimga
maymunlar yig‘lagandek emas,
kulgandek bo‘ldi. Telefonni
indamay o‘chirdim-da, xayolga
toldim. Nega biz bundaymiz-a?
Imkoniyat yaratilmasa, dod
adolat yo‘q, inson haq-huquqlari
oyoq osti bo‘lmoqda, deymiz.
Bunga imkoniyat berilsa,
sayyoralardek-sayyoralardek
talablarimiz, istaklarimiz paydo
bo‘ladi. Eng yomoni jurnalistlarni
“yozuvchi”ga chiqarib, ig‘vo
boshlamoqchi bo‘lamiz.
Men yangi davr jurnalistiman. Bu
- “yozuvchi” degan salbiy
qarashlar qayerdan kelib
chiqqan bilmayman. Balki o‘sha
“quloq” qilingan zamonlardan
qolgandir, balki undan keyin
paydo bo‘lgandir, ammo gap
shundaki, tunlari bedor bo‘lib,
biror bir manfaatdan umidvor
bo‘lmay, mana shu odamlar
tashvishida, dardida chopsang-u,
senga qo‘ng‘iroq qilib, “ustidan
yozib yubor” deyishsa...
Ha, uka, ko‘nglingizga yaqin
olmang, bir ayol aqli yetmay
gapiribdi-da, shunga ham siqilib
o‘tirasizmi, deyishingiz mumkin.
Javobim qat’iy – ha, siqilaman,
meni “yozuvchi”ga chiqargani
uchun emas, balki millat sifatida,
xalq sifatida bir-birimizni
tushunib yetmayotganimizdan,
birlashmayotganimizdan, hali-
hamon haqiqiy o‘zbek bo‘la
olmayotganimizdan siqilaman.
Mana, KUN.UZ tahririyatiga har
kuni yuzlab murojaatlar kelib
tushadi. Borib o‘rganasiz, hal
etasiz, kutasiz, suhbatlashasiz,
asablar taranglashadi, bedorlik...
Bu jarayonlarga aralashmay,
millat ishiga qo‘shilmay, panada
turgancha dod deyish va o‘z
shaxsiy manfaati yo‘lida
jurnalistlarni “yozuvchi”ga
aylantirish insofdanmi?
Jurnalistlar haqida shunday
o‘ylashning o‘zi adolatdanmi?
Jurnalist shaxsiyati haqida ana
shunday fikr yuritilaverganidan
biror davlat tashkilotiga
borsangiz, yuzlari tirishadi “uf,
ana, yozuvchi keldi” deb. Ayrim
rahbarlarning ochiq aytgan
paytlari ham bo‘lgan.
Butun jurnalistlar nomidannomidan
gapirishga haqli emasman,
ammo odamlarga – xalqimizga
bugun aytar so‘zim shuki, bugun
zamon mutlaqo yangi shaklda,
yangi mazmunga ega. Bugun
davrning fidoyilarga ehtiyoji
bor. Jonini jabborga berib,
kasbiga sodiq jurnalistlarni
asraylik, ularni befarosatsizlarcha
xafa qilmaylik, sal tafakkur
yuritaylik. Ular siz aytayotgan
“yozuvchi”lar emas, ular
jurnalistlar. Sizning, mening,
uning MILLATning dardida
yonayotgan jurnalistlar...ymaydi? Do